Teorie, przemyślenia i inne wynurzenia

Eriu

Przez RTD nie mogę patrzeć na Dziesiątego. Nie jestem w stanie obejrzeć nawet moich ulubionych odcinków, bo zawsze przypominają mi się jego ostatnie sceny. Nie jestem w stanie współczuć mazgającemu Dziesiątemu, wręcz się cieszę, że odchodzi. Jeszcze przed emisją EOT żałowała, że David odchodzi, im bliżej było końca tym bardziej się cieszyłam.

Jak na razie Moff nie zrobił nic co mogło by przebić odejście 10.

monilip

Dobra, dobra, nie mówmy już o żyłochlaście, EoT chyba albo kocha się, albo nienawidzi

A Moffat faktycznie, nie zrobił nic złego. Oceny negatywne dostaje raczej za całokształt

Eriu

monilip

Dzięcioł Czarny

Gacie Mishy

Wciąż jest za dużo niejasności :hamster_speachless2:

Ale wydaje mi się, że Korivan musiała zostawić jakieś ślady, które kogoś naprowadziły na River.

Sorcerer

Beryl

Gacie Mishy

Dla mnie EoT nie było smutne i piękne tylko męczące (i miejscami głupie) i przez to smutne - smutne było to, że ostatni odcinek Dziesiątego był właśnie taki.

zwierz

Cóż ja bardzo lubiłam czasy RTD właśnie za to, że niby przez 99% odcinka był śmiesznie i ogólnie Doktorowo a potem człowiek kończył oglądać i było mu autentycznie smutno. Smutek to jedna z tych rzeczy których nie za dużo w TV i ogólnie w popkulturze więc muszę powiedzieć, że mnie ten smutno- sentymentalny element najbardziej przyciągnął do Doktora.
U Moffa natomiast widzę że zmienił Doktora na w sumie nieco bardziej konwencjonalny serial. Tzn. gdyby ktoś usiadł dziś i zaczął oglądać przygody 11 to czułby się zapewne jak każdy przeciętny widz serialu sf made in USA. Jedna wielka zagmatwana akcja dużo tajemnic ale w sumie pod podsumowaniu - wzruszeń niewiele. Nie mówię że MOffat jest gorszy - bo bardzo lubię te jego zabawy wibbly-wobbly ale nie ma w nim już tego smutku- a szkoda.
Co do End of Time - uwielbiam moment w którym Wilf puka - bo to w sumie cała kwintesencja tego serialu z czasów RTD - w którym nie chodziło o Doktora ratującego ziemię tylko o Doktora cierpiącego przez tych których kocha.

Eriu

W czasach RTD najbardziej lubiłam humor. Te wszystkie patetyczno- smutne momenty tylko mnie irytowały. Dlatego nie jestem w stanie zrozumieć dlaczego ludzie wzruszają się, a wręcz płaczą, na jednej z dwóch najbardziej wkurzających scen w DW, czyli na pierwszym pożegnaniu Rołz i Dziesiątego.

Chociaż kilka razy udało mi się zasmucić. Pierwszy raz gdy Doctor dowiaduje się o śmierci madame Pompadour. Drugi scena przed domem Donny w ostatnim odcinku 4 sezonu. Nawet deszcze, który moim zdaniem jest tanim, patetycznym chwytem mi nie przeszkadza. Trzeci i czwarty gdy umiera Master.

Gacie Mishy

Nawet nie wiecie, jaką ulgę czułam, kiedy piąty sezon skończył się happy endem

Nie mam nic przeciwko wzruszeniom, wręcz przeciwnie, ale jeśli coś ma mnie potem męczyć latami to jednak nie za bardzo mi odpowiada. A teraz już zawsze jak pomyślę o Donnie będzie mi smutno. Jak pomyślę o Marcie będę się wściekać, za to, że RTD wcisnął ją w ten idiotyczny związek. Jak pomyślę o Rose, będzie mnie denerwował jej głupi powrót (pierwszy wariant to była rozpacz po Doomsday

). Nawet jak pomyślę o Jacku to będę smutno-wkurzona. Wolałabym mieć milsze wspomnienia związane z moim ulubionym serialem.

EDIT:

Beryl

O, kiedy ja myślę o Donnie, Rose czy Marcie albo Jacku, to pierwsze, co mi się na myśl nasuwa, to jak stoją wianuszkiem w TARDIS i sa razem z Doktorem. I to jest takie ciepłe, rozkoszne uczucie, że można darować wszelkie wpadki zakończeniowe. A że ich historie nie kończą się takim super-happyendem, to doskonale. Jak się Władca Pierścieni skończył jak się skończył, to też wyłam jak głupia i byłam wściekła, tylko że przez to ta książka jest, bo ja wiem? Lepsza? Prawdziwsza? Ja nie mówię, że powinni wszystkich wyrżnąć równo, żeby było tragicznie, tylko, że skoro jest po nich smutno, to znaczy, że miały jakąś wartość, coś znaczyło i to co przeżyły, było ważne. I ktoś za chwilę nie wyskoczy, przepisze czasu i "naprawi" Donnę, bo tak będzie weselej.
Świeżo zakończona seria miała potencjał, ale miała. Ciężko traktować to, co przeżywa Rory, Amy, River czy Doktor na poważnie, bo to, co się z nimi dzieje, chwilę potem ulega wytraciu - Rory ginie-ożywa, tracą dziecko-ale jednak nie (co tez jest tragiczne - ale w ogóle tego nie czuć po ich reakcjach), River siedzi - ale zasadniczo traktuje wiezienie jako pensjonat, Doktor niby ciężko przezywa nadchodząca śmierć, ale jest taki wkrętny, że wiadmo, że się wykręci, Amy po raz kolejny traci wiarę, żeby chwilę potem być dogłębnie oddaną... Cztery postacie tak wielkie i wspaniałe, że scenarzysta po prstu nie jest w stanie wymyśleć niczego, co mogłoby sprawić, żebyśmy uwierzyli, ze ich ruszy -czy to fizycznie czy emocjonalnie. Ech.
Mam zreszta wrażenie, że jakby te odcinki ułożyć z deczka innej kolejności to miałoby dużo więcej sensu. Ale jeśli osoba odpowiedzialna za całość nie widzi, że tym burzy więź, którą widz mógłby czuć z postaciami, to sorry...
Dwa, że możnaby to jeszcze poratować wkładajac więcej postaci takich jak Lorna i dając im większe role. Że jak się już cżłowiek nie martwi głównymi figurami, to chociaż pomartwiłby się wielkimi sprawami w imię których walczą/ A tak, to co? O los Churchilla drżeć, łkając?

Gacie Mishy

Ja nie uważam, że Moffat zrobił dobry sezon. Ale nie uważam również, że RTD zrobiłby to lepiej.

A zakończenie Władcy Pierścieni mi się podobało i uważam, że było na miejscu. Uwierz, oglądam i czytam wiele rzeczy, które nie kończą się jakimś absolutnym happy endem, a jednak większość budzi we mnie zupełnie inne emocje niż losy towarzyszy za czasów RTD.

Beryl

monilip

a ja właśnie obejrzałam EoT (znaczy część przewinęłam) i powiem tak: podoba mi się. Może faktycznie żyłochlast ale czyż nie taki był Dziesiąty? Taki ludzki... Poza tym - jesteś świeżo po śmierci mojej ulubionej postaci z SPN i wolę totalny żyłochlast i pożegnania na pół godzinki niż to co zrobili z Casem. Najpierw gościu przeszedł na złą stronę, potem się nawrócił, jego najlepszy przyjaciel nie był wstanie mu wybaczyć, potem Cas poświęcił się by posprzątać bałagan, który narobił, wszyscy myślą, że umarł, Dean mu przebacza, BUM, Cas się budzi, cały i zdrowy, BUM, nad Casem przejmują kontrolę Lewiatana, Lewiatany grożą Deanowi i Bobbiemy i znikają w wodzie, Dean wyławia płaszczyk Casa i komentuje "Więc on odszedł. Głupi sukinsyn". Dziękuję bardzo, wolę żyłochlast. Choćby taki był jak Cas się poświęcał. A nie, potem się budzi nie wiadomo po cholerę, myślę, że przeżył, a potem Sera Gamble z wywiadzie mówi, że on nie żyje. Ze śmiercią ulubionych bohaterów cięzko mi się pogodzić, zwłaszcza gdy umierają w bezsensowny sposób. Nie, nie chodzi mi o wsadzenia palca do kontaktu, ale o bezsensowny dla fabuły. Odejście Dziesiątego nie było bezsensowne, jego czas nadszedł. Nie daruję Casa, po prostu :hamster_speachless2:

Boże, znowu to samo. Spamuję bezsensownie o jednym serialu

Eriu

EoT poza scenami z Dziesiątym był niezły.

Dziesiąty nie powinien być "ludzki", nie jest człowiekiem. Poza tym on był żałosny i to bardzo. To całe gadanie o tym, że Doctor jest tą samą osobę było niewiele warte w obliczu mazgajstwa Dziesiątego. Bardzo to mnie zirytowało. Wtedy dosłownie go znienawidziłam. Nie żałowałam. Nie współczułam.

monilip

Eriu

Właśnie to były moje odczucia za pierwszym razem. Chyba nawet pisałam o tym na drwho.pl

monilip